Pan Mrozu

Być może dla niektórych z Czytaczy będzie zaskoczeniem jeżeli napiszę, że moje życie składa się nie tylko z zamęczania doktoratu, wyśmiewania się ze szwedzkich paranoi i pstrykania zdjęć w różnych częściach Europy (and beyond). Czasem zajmuję się też wymyślaniem smutnych baśni, a nawet ich ilustrowaniem. Smutek ich polega na tym, że zwykle kończą się jakąś większą czy mniejszą katastrofą: końcem świata, wielką eksplozją, a w najlepszym razie rozstaniem. Sama nie wiem, skąd to mi się bierze, bo jako czytelnik czy widz wolę historie, które kończą się dobrze. I od razu zastrzegę, że to nie wynik mieszkania w Szwecji, bo miałam tak już zanim się tu przeprowadziłam. W każdym razie - poniżej: Pan Mrozu, bohater jednej z takich opowieści. Proszę nie zwracać uwagi na wszelkie niedoskonałości tej ilustracji, wszak zastrzegałam już, że w zakresie rysunku amator ze mnie. To po prostu coś, co nabazgrałam sobie w pewne mroźne (a jakże!) przedpołudnie, dla odstresowania między jednym nudnym artykułem a drugim.

Pan Mrozu, jak łatwo się domyślić, to postać niezbyt przyjemna, jego atrybuty to wszystko, czego Tygrysy nie lubią najbardziej, jak śnieg, lód, ciemność i, oczywiście, mróz. Więc w zasadzie wcale mi nie żal, że skończył tak, jak skończył, to znaczy wylatując w powietrze, razem z całym swoim zamkiem. A swoją drogą, czy to nie ciekawe, że w tradycji, literaturze i filmie postaci związane z zimą są zwykle negatywne? Królowa Śniegu, Biała Czarownica, Buka... To chyba świadczy o tym, że zbiorowe doświadczenia ludzkości w kwestii zimy są zbliżone do moich. Komuś przychodzi do głowy jakiś kontrprzykład?