Potęga mojej osobowości

Rozmawiałam niedawno z pewnym post-dokiem, który zajmuje obecnie biuro, w którym ja pracowałam w zeszłym semestrze. Wraz z biurem odziedziczył po mnie całe jego wyposażenie, między innymi komputer. Gdy się poznaliśmy i zorientował się, skąd pochodzę, jedną z pierwszych rzeczy, które od niego usłyszałam, było: "A, to dlatego wszystko w moim komputerze jest po polsku!" Co więcej, w administracji powiedziano mu podobno, że aby zmienić język na jakiś bardziej międzynarodowy, trzeba by przeinstalować cały system.

Przyznam, że wprawiło mnie to w konsternację. Bo daję słowo, że gdy ja na tym komputerze pracowałam, jedynym programem, który był tam po polsku, był Firefox, którego zresztą sama zainstalowałam. Niczego więcej nie ruszałam. Nie mówiąc już o przeinstalowywaniu systemu (logika mi podpowiada, że skoro w celu zlikwidowania obecnych ustawień komputera potrzebne jest przeinstalowanie, to do ich wprowadzenia wymagany był analogiczny proces. Choć może popełniam tu podstawowy błąd próbując zaaplikować logikę do czegoś takiego jak komputery, jakby doświadczenie nie podpowiadało mi, że jest to bezcelowe i z góry skazane na niepowodzenie): wydaje mi się, że do czegoś takiego potrzebne są uprawnienia administratora, odpowiednie umiejętności oraz chęć. Żadnej z tych rzeczy nie posiadam ani też nie posiadałam w zeszłym semestrze. Wszystko to razem wydało mi się wysoce podejrzane.

A potem, stosując metodę Sherlocka Holmesa (po odrzuceniu wszystkich rozwiązań, które są niemożliwe, pozostaje to, które musi być prawdziwe. A może to był Poirot...?), wpadłam na jedyne możliwe rozwiązanie: to po prostu niesamowita potęga mojej osobowości! Mając mnie przed sobą kilka godzin dziennie przez kilka miesięcy, komputer zaczął odbierać moje fale mózgowe i sam dostroił się do języka moich myśli! Teraz widzę, że to oczywiste i zastanawiam się, dlaczego wcześniej na to nie wpadłam.

Jeszcze trochę poćwiczę i może uda mi się nawet zostać rycerzem Jedi.