Dygresje

1. Przejeżdżając przez bród, należy zwolnić, bo jak się przejeżdża za szybko, można zalać miskę olejową. Przejeżdżanie przez brody to nieodłączny element podróżowania po islandzkim interiorze, bo - jak wspominałam poprzednio - chyba każda tamtejsza droga raz po raz przebiega sobie w najlepsze w poprzek rzeki. 2. Dlatego też jedynym odpowiednim pojazdem do zwiedzania islandzkiego interioru - oprócz rejsowego autobusu o wysokim podwoziu - jest samochód terenowy z napędem na cztery koła. Pewnego razu zaobserwowałyśmy z Moją Sista taki samochód w centrum Reykjavíku, jak przestawiał brzozę. Brzoza chyba bardziej na tym ucierpiała. Oczywiście, wziąć należy pod uwagę wielkość islandzkich brzóz: 3. Islandzkie wypożyczalnie samochodów nie obawiają się zbytnio, że ich samochody mogłyby zostać skradzione. Jak powiedziała pani z wypożyczalni: „Złodzieje i tak daleko nie zajadą!”. 4. Przejeżdżając przez islandzki interior konno, należy wziąć dwa zapasowe konie i regularnie z

Tam, gdzie nie wystarczają ostrzeżenia, trzeba posunąć się do zakazów. Na Islandii głównie zakazują chodzenia po różnych miejscach (to zapewne dlatego tak duża część kraju jest niezamieszkana!). A czego poza tym?     Najwięcej miejsca poświęca się natomiast kwestii jeżdżenia po górach. Islandzkie górskie trasy, trudnodostępne i poprzecinane rzekami oraz strumieniami, to nie przelewki!

Nie byłabym sobą gdybym nie wykorzystała pobytu na Islandii między innymi do tego, żeby sprawdzić, jak bardzo Islandczycy wpisują się w nordycki model strachu przed groźnym światem - innymi słowy, poszukiwania klämrisków . Czy naród żyjący u wrót do piekieł mogą przerażać drzwi do windy...? Niestety, budownictwo na Islandii jest raczej niskie i w czasie całego mojego pobytu na wyspie nie zdarzyło mi się ani razu jechać windą, nie mówiąc już o windzie bez wewnętrznych drzwi. Nie znaczy to jednak, że na Islandii nie ostrzegają przed żadnymi niebezpieczeństwami. Mianowicie ostrzegają przed: - wiatrem wyrywającym drzwi: - niestabilnymi klifami: - pyłem wulkanicznym osiadającym na sanitariatach:   - rzekami i strumieniami przepływającymi w poprzek dróg: - silnymi prądami i zapadającym się morzem:   - nieoczekiwanymi falami i niebezpiecznymi strumieniami: - gorącą parą wydobywającą się z głębi ziemi:  - lawinami: - oraz... turystami?

Pod wieloma względami islandzki interior i Reykjavík to dwa zupełnie różne światy, aż dziwne, że znajdują się w tym samym kraju.  Reykjavík to mimo wszystko miasto - mimo wszystko, bo małe i cały czas trzeba sobie przypominać, że to stolica, bo wygląda raczej jak małe miasteczko w rodzaju Linköping (skojarzenie skandynawskie, bo mimo że to tak daleko, skandynawskie wpływy w architekturze, wzornictwie i planowaniu miejskim są bardzo wyraźne). Tylko wszechobecność ludzi mówiących w językach innych niż islandzki wskazuje, że to jednak „duże” - bo wszystko jest względne - miasto (Reykjavík to jedno z tych miejsc, w których wielu mieszkańców nie mówi w miejscowym języku, bo przywędrowało skądinąd i angielski im wystarcza). Pełne jest hipsterskich lokali i mniej lub bardziej alternatywnych imprez kulturalnych. Poza stolicą zaczyna się dzicz i pustkowie, nawet jeżeli przez pewien czas jeszcze z dość widocznymi znakami cywilizacji w postaci dróg, instalacji elektrycznych, domów

W zeszłym miesiącu wybrałam się na Islandię. Było to moim marzeniem już od tak dawna, że prawie nie chciałam, żeby się spełniło - bo po spełnionym marzeniu pozostaje zawsze pewna pustka. I sama nie wiem, dlaczego tyle czasu zajęło, zanim zebrałam się w sobie, żeby coś o pobycie na wyspie napisać. Natłok wrażeń, natłok refleksji, natłok zdjęć, które stamtąd przywiozłam (ponad osiemset), czy wreszcie natłok rzeczy do zrobienia zaraz po przyjeździe…?  To dziwny, dziwny kraj. Wypluty z dna oceanu kawałek lawy - wciąż wypluwany w zasadzie, w miarę oddalania się od siebie z prędkością 2 cm na rok płyt kontynentalnych - na którym ludzie wiodą życie niczym na beczce prochu, na krawędzi krateru, na wielkiej szparze w ziemi, w izolacji właściwie od wszystkiego. Którego ogromna większość jest nie tylko niezamieszkana, ale też prawie że nietknięta przez ludzką cywilizację i w ogóle niedostępna przez większą część roku. Nie sądziłam, że w XXI-wiecznej Europie są jeszcze takie kraje.