O samochodach, kawie, śródziemnomorskiej propagandzie i stresie

A więc ze Szwecją, jako się rzekło, na razie koniec. Co więcej, wpadłam na niezbyt może mądry pomysł, żeby wyprowadzić się ze Szwecji akurat w tę porę roku, kiedy jest ona najpiękniejsza i pojechać do Włoch akurat wtedy, kiedy jest tam najnieznioślej, kiedy powietrze robi się gęste i ciężkie, że niemal wbija człowieka w ziemię. Choć oczywiście, nie do końca ja wybrałam ten termin i to miejsce... Znów ogarnia mnie zdumienie, jak te tak różne kraje mogą mieścić się na jednym tak małym kontynencie. I wprawia mnie to w nastrój refleksyjny, który z kolei skłania do podzielenia się z Czytaczami mniej lub bardziej pretensjonalnymi wynurzeniami, a tym samym do wyprodukowania wpisu tego rodzaju, za którymi nie całkiem przepadam na innych blogach... Winne jest słońce, drodzy Czytacze: słońce, upał i stres!


Przyzwyczajona do wręcz sterylnego powietrza Sztokholmu natychmiast po przyjeździe do Florencji niemal czuję, jak płuca wypełniają mi spaliny, a smog zatyka każdy por skóry. Ale zauważam też pozytywne zmiany: okazuje się, że udało się dokonać tego, co do tej pory wydawało się niemożliwością: zamknąć (przynajmniej częściowo) ruch uliczny w centrum, dookoła Duomo. Niemożliwością, bo zazwyczaj, jak to kiedyś barwnie stwierdził mój znajomy Fin, "in this f*ing city f*ing cars are more important than people" (na jego usprawiedliwienie dodam, że był bardzo zirytowany ciągnącymi się długo po północy za oknami mieszkania hałaśliwymi robotami drogowymi). Po pierwszym szoku (związanym między innymi z tym, że posunięcie to uczyniło trasy autobusów niezwykle konfundującymi) odkrywam dzięki temu ze zdumieniem, że spacer w okolicach Duomo może być całkiem przyjemny; poza tym z jakiegoś powodu zmniejszyło to także liczbę pieszych, więc po raz pierwszy mogę, bez obawy wpadnięcia na kogoś bądź zostania stratowaną, przyjrzeć się kamienicom.


Mimo różnych niesprzyjających okoliczności staram się cieszyć się drobnostkami. Rankami w barze na uczelni kupuję sobie wyśmienitą spremutę, czyli świeżo wyciśnięty sok z pomarańczy i piję ją na tarasie z widokiem na Florencję i toskańskie wzgórza. Po południu wracam zaś po kawę - i choć picia kawy nauczyłam się we Włoszech, nadal nie ulegam kulturowej presji nakazującej zrezygnować z mleka w kawie (pod jakąkolwiek postacią, a więc także np. capuccino) po południu: nie jestem po prostu w stanie pić kawy bez mleka, o jakiejkolwiek porze dnia. Na szczęście panie w barze przyzwyczajone są do fanaberii obcokrajowców i nie mrugają nawet okiem na takie barbarzyństwo. Co za ulga, po dwóch latach mieszkania w Szwecji i picia jednego z najohydniejszych napojów znanych ludzkości, ustępującego na miejscu pierwszym chyba tylko tranowi - innymi słowy tego, co w Szwecji nazywane jest kawą.


Dziwny jest mój stosunek do Florencji, dziwnie myśli się o niej teraz, gdy już tylko wracam do niej od czasu do czasu i gdy coraz bardziej realna staje się perspektywa skończenia z nią na dobre. Dla wielu nazwa tego miejsca ma trochę magiczne znaczenie, kojarzy się z miejscem w jakiś sposób szczególnym dla europejskiej kultury. Wszyscy wszak byliśmy przez całe życie poddawani śródziemnomorskiej propagandzie. Chyba przez nią mój nie do końca entuzjastyczny stosunek do tego miasta muszę zawsze tłumaczyć, bardziej niż bym to musiała robić w przypadku jakiegokolwiek innego miejsca, a i po tłumaczeniach reakcją często jest niedowierzanie, a nawet wyrzut! Ba, we mnie samej czasem budzą się podejrzenia, że coś po prostu zrobiłam źle i to moja, nie tego miejsca wina. Z drugiej strony, jak każda dobra propaganda, ma ona jakieś oparcie w rzeczywistości: gdy się idzie wzdłuż budynku mieszczącego Galerię Uffizi i patrzy na posągi ludzi związanych z Florencją stojące wzdłuż ściany trudno nie być pod wrażeniem: Leonardo, Petrarca, Dante, Boccaccio, Machiavelli to tylko niektórzy z nich.


Też kiedyś robiło to na mnie wrażenie, a Florencja kojarzyła się z miejscem, które można, owszem, zwiedzić, ale perspektywa mieszkania tam wydawała się nierealna i nierealistyczna. A że życie często płata nam figle i lekce sobie waży nasze plany i oczekiwania, realne okazało się nie tylko to, ale i więcej jeszcze: że po pewnym czasie będę miała tego miejsca dość i będę chciała z niego uciec. Nie ja jedna zresztą. Być może zadecydowała tymczasowość tego pobytu, z góry założony termin, który nie pozwalał zapuścić tu korzeni (choć to nie przeszkodziło mi w Sztokholmie). Być może po prostu nie jest to miasto dla każdego, a tylko owa śródziemnomorska propaganda namieszała nam w głowach, tak że uwierzyliśmy, że pod słońcem Toskanii wszystko jest łatwiejsze, a problemy nikną pod wpływem ciepła, kieliszka chianti i wyśmienitej pizzy. Być może powód, dla którego tu przyjechaliśmy okazał się zbyt stresujący, aby to słońce, to chianti, ta pizza były w stanie go przysłonić i miejsce to zamiast z nimi zaczęło nam się kojarzyć ze stresem właśnie. "For everybody this is the place of love," powiedziała niedawno znajoma, widząc zakochaną parę na Piazza San Giovanni, "for me it's a place of stress." Przede mną, oprócz tej, jeszcze co najmniej jedna wizyta tutaj i jedno, być może najbardziej stresujące, przeżycie.