Świat się kończy!

Gdy w czwartkowy poranek szłam z walizką na dworzec we Florencji, by opuścić to miasto, oczom moim ukazał się widok, co do którego już dawno straciłam nadzieję, że uda mi się go ujrzeć: pod budynek dworca podjechał tramwaj!


Gdy przyjechałam do Florencji po raz pierwszy, wiosną 2006 roku, przywitała mnie ona dokumentnie rozkopanymi ulicami: na placu przed dworcem i w innych częściach miasta zionęła wielka, głęboka dziura. To budowała się Tramvia, linia tramwajowa, która miała zmniejszyć ruch uliczny w centrum miasta. Super pomysł, moim zdaniem - każda inicjatywa, która ma na celu zmniejszenie ilości samochodów, autobusów i spalin w tym zatłoczonym mieście, jest ze wszech miar godna pochwały.

Minął rok, potem półtora, mojego mieszkania we Florencji, w czasie którego nauczyłam się paru rzeczy o życiu we Włoszech, między innymi tego, że sprawy kierują się tutaj własną, nieprzeniknioną dla przybysza z zewnątrz, logiką (nazwałam to zasadą NNNW - "Nigdy Nic Nie Wiadomo"), wszystko zajmuje tu o wiele więcej czasu, niż na reszcie kontynentu, a rzeczy nie następują jedne po drugich, tylko po długich okresach oczekiwania. Przykładowo: w kamienicy, w której mieszkałam przez pierwsze dziesięć miesięcy, pewnego pięknego dnia w grudniu 2006 roku postawiono rusztowania w celu zamontowania windy. Choć rusztowania te nieco uprzykrzały nam życie, w sumie byliśmy zadowoleni, bo jak się mieszka na trzecim piętrze w starym budownictwie, winda niejednokrotnie się przydaje. Cóż, kiedy skończono ją montować dopiero kiedyś wiosną 2008 roku, kiedy już dawno wyprowadziłam się z tej kamienicy i w ogóle z Florencji - a dodam, że nie była to bynajmniej wysoka kamienica, to nasze trzecie piętro było zarazem ostatnim. Przy jednej z kolejnych wizyt w mieście zaszłam tam nawet i z namaszczeniem przejechałam się windą w górę i w dół.

Tak więc minął rok, potem półtora, a dziura w ziemi zionęła nadal. W międzyczasie budowa Tramvii została wielokrotnie oprotestowana przez mieszkańców, argumentujących między innymi, że wagon tramwajowy przejeżdżający przez historyczne centrum, pod Duomo, nie będzie ładnie wyglądał (nie wspominając jednak o tym, jak wyglądają w tym samym miejscu sznury autobusów, nie mówiąc już o wpływie wytwarzanych przez nie spalin i drgań na stare budynki). Jak powiedziała moja nauczycielka włoskiego (rodem z Turynu) w odpowiedzi na pytanie, dlaczego florentczycy nie chcą Tramvii: i fiorentini sono strani, florentczycy są dziwni. Z drugiej strony, władze miasta organizowały liczne akcje popularyzujące ideę, mające oswoić mieszkańców z myślą o tramwajach i przekonać, że jest to rozwiązanie powszechnie stosowane w Europie i na świecie. Na jednym z głównych placów miasta można było nawet zwiedzić sobie przykładowy wagon i w nim posiedzieć. Tak czy inaczej, prace posuwały się powoli i wyglądało na to, że Florencja długo jeszcze będzie się dusić w smogu i spalinach.

I tak oto wracamy do początku tej dygresji: bo jak w niedzielę wieczorem wjeżdżałam do miasta, zauważyłam, że na długim odcinku tory są już gotowe! Estetycznie wybrukowane, z gotowymi wiatami przystankowymi, wyglądające zupełnie jakby znajdowały się w jakimś cywilizowanym kraju na północ od Alp i jakby lada chwila miał na nie wjechać tramwaj! I rzeczywiście, zanim jeszcze wyjechałam z Florencji, udało mi się go zobaczyć. Jeszcze nie był przygotowany do wyruszenia w miasto, wagon był zupełnie nowy, miał nawet nieodpakowane z folii siedzenia, a tory były jeszcze ogrodzone, tak więc Bóg raczy wiedzieć, kiedy zacznie regularnie kursować - niemniej jednak, jest nadzieja!

Inna sprawa, że to dopiero pierwsza linia z planowanych trzech, a budowa dwóch pozostałych zapewne nie została jeszcze rozpoczęta. Tak więc nadzieja nadzieją, ale wygląda na to, że powietrze w centrum Florencji jeszcze długo nie będzie się nadawało do oddychania...